Zaburzenia afektywne, jakim jest hipomania, pracoholizm i depresja to uzależnienia bardzo trudne do zdiagnozowania. Szczególnie w obecnym czasie, gdzie coronavirus zamknął przed nami normalną formę leczenia. Lockdown, niestety wzmaga nasze choroby. I to niepodważalny fakt. Ciągły stan przygnębienia, obaw  i stresu,  źle wpływa na nasza psychikę, a co za tym idzie pozwala rozwijać się naszym ukrytym zaburzeniom.

Covid19 ogarnął cały świat i prawie od roku skrzętnie zataja nasze inne, zdrowotne problemy. Zaburzenia afektywne, jakim jest hipomania, pracoholizm i depresja niosą zatem teraz “swoje żniwa” bardziej niż zwykle. Na temat pracoholizmu i depresji czytałeś już wcześniej. Hipomania objawia się bardzo podobnie, a jest chorobą euforyczną, ukrytą bardzo głęboko w naszej psychice i ciężką do wyleczenia

Zaburzenia afektywne w tym hipomania objawia  się nadmierną, chorobową  zmianą nastroju od bardzo podwyższonego, wręcz euforycznego, do bardzo obniżonego. Hipomania, jak wszystkie zaburzenia afektywne, jest  zaburzeniem psychicznym. Jak rozróżnić te nasze huśtawki nastrojów w naszej psychice? Czy to tylko obawa przed kolejnymi nakazami i zakazami rządów, czy to już zmiany chorobowe?

Hipomania – zaburzenie afektywne- i jej objawy 

Aby zdiagnozować hipomanię, należy zwrócić uwagę na podstawowe objawy choroby :

• nadmierna gadatliwość; –
• brak potrzeby snu; –
• gonitwa myśli;
• wzmożona aktywność psycho-fizyczna;
• problemy z koncentracją na konkretnym zadaniu;
• podejmowanie ryzykownych działań towarzyskich i finansowych ( skłonność do hazardu, czy wchodzenie w relacje seksualne z nieznanymi osobami );
• brak kontroli nad emocjami;
• drażliwość.

Nie łatwo jest rodzinie, lub znajomym zwrócić uwagę, że ich bliski ma  objawy hipomanii.  A szczególnie w przypadku osób towarzyskich  i lubiących być  w centrum uwagi. Zazwyczaj  chory na  hipomanię może normalnie funkcjonować w społeczeństwie i nie mają problemów w życiu rodzinnym, ani zawodowym. Jednak objawów hipomaniakalnych nie należy lekceważyć, gdyż choroba należy do chorób psychicznych, które mogą przekształcić się w jeszcze groźniejsze stadia choroby.

Hipomania – diagnostyka i leczenie 

Diagnostyka

Aby zdiagnozować hipomanię należy u chorego przeprowadzić badania psychiatryczne. Lekarz – psychiatra zadaje pacjentowi szereg pytań dotyczących jego ogólnego samopoczucia. U osoby podejrzanej o chorobę hipomaniakalną przeprowadza się specjalny test, oraz czterodniową obserwację.

Bardzo ważną kwestią podczas diagnozy jest również, ocena stanów  depresyjnych chorego. Jeśli stany depresyjne pacjenta się nasilają, lekarz – psychiatra musi przeprowadzić dodatkowe badania obrazowe głowy. Takie badania są konieczne, by stwierdzić, czy pacjent, u którego stan euforyczny pojawił się nagle, nie ma nowotworu mózgu, lub nie choruje na stwardnienie rozsiane.

Hipomania jak każda choroba psychiczna sieje spustoszenie w mózgowiu chorego. Zaburzenia te, mogą być nabyte genetycznie (szczególnie, gdy ktoś w rodzinie cierpiał na chorobę dwubiegunową mózgu), lub poprzez uszkodzenia neuroprzekaźników mózgowych. Badania psychiatryczne prowadzone są również po to, aby zapobiec przekształceniu się hipomanii w manię, gdzie dodatkowymi czynnikami chorobowymi są omamy wizualne i dźwiękowe. Choroba hipomanii jest zatem ogromnie groźna i niebezpieczna.

Hipomania

Leczenie

Podstawowym sposobem leczenia hipomanii jest farmakoterapia. Pacjentowi są najczęściej podawane leki normotymiczne, których głównych zadaniem jest stabilizacja nastroju, oraz złagodzenie negatywnych czynników depresyjnych chorego. Leki, które są w tym pomocne, to  zazwyczaj: sole litu, walproiniany i karbamazepina.

Ponadto pacjentowi można podać  środki przeciwpsychotyczne – tak zwane neuroleptyki. Dodatkowym sposobem leczenia jest również psychoterapia. Należyta psychoterapia w połączeniu z farmakoterapią może pomóc pacjentowi, oraz całkowicie wyleczyć chore komórki w mózgowiu pacjenta.